ေရာင္နီအိမ္မက္

ပုံကုိ www.mythicalireland.com မွ ယူပါသည္။

ဆည္းဆာသည္ တၿဖည္းၿဖည္း အေရာင္မွိန္ကာမွိန္ကာၿဖင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာတဲ့ တေစၦတစ္ေကာင္လုိပင္ ညအေမွာင္သည္ ကြ်န္ေတာ့္အနားပတ္ဝန္းက်င္သုိ ့ ေၿခာက္ၿခားဖြယ္ေကာင္းလြန္းစြာ တုိးဝင္ခဲ့ၿပန္ၿပီး။ ေကာင္းကင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၾကယ္ေတြလေတြဝွက္ကြယ္ထားသည့္ တိမ္ညိဳတိမ္မည္းတုိ ့မင္းမူထားသည္မွာ အက်ည္းတန္လြန္းေပစြ။ တစ္ခါတစ္ေလ သားရဲတိရိစၦာန္တုိ ့၏ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္သံတုိ ့သည္လည္း အိပ္ေမာက်ေနေသာ ဒီ္ေတာင္တစ္ေၾကာကုိ လႈပ္ႏႈိးေနသလုိပင္။ သြားရင္းလာရင္း ခလုတ္တုိက္မိေနသၿဖင့္ မီးအလင္းေရာင္ ရလုိရၿငား မီးၿခစ္ေက်ာက္ႏွင့္ မီးေတာက္ေအာင္ ၾကဳိးစားမိတုိင္း အခ်ည္းႏွီးသာ။

သိပ္မၾကာမီမွာပင္ ေလေတြတဝုန္းဝုန္း တုိက္ခတ္လာသည္။ မုိးေတြတဖြဲဖြဲရြာခ်လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တၿဖည္းၿဖည္းႏွင့္ ေၾကာက္ရြံစိတ္တုိ ့တုိးကာတုိးကာသာ။ ဆူးေၿငွာင့္ခလုတ္တုိ ့ၿပည့္လွ်ံေနေသာ ဒီလမ္းၾကမ္းထက္ေပၚ ၿခနင္းေနေသာ ေၿခဖဝါးတစ္စုံသည္လည္း စုတ္ၿပတ္သတ္ေနသည္။ နာက်င္ေမာဟုိက္ေနေသာ အသက္ရႈသံတုိ ့သည္ မူမမွန္ေတာ့ေပ။ ဆာေလာမြတ္သိပ္မႈတုိ ့သည္လည္း အဆုံးအစြန္ထိဆန္ ့ရင္း တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး။ ေလတုိက္တုိင္း လႈပ္ခါေနေသာ သစ္ပင္အုပ္အုပ္မွ ထြက္တဲ့ တရႊီးရႊီး အသံတုိ ့သည္လည္း ေၿခာက္ၿခားဖြယ္ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ အသက္ဝင္ေနေစၿပန္သည္။

စိတ္ဓါတ္ေတြ က်လုိက္ ၿပန္အားတင္းလုိက္ႏွင့္ စမ္းတဝါးဝါးႏွင့္ ဦးတည္ရာမဲ့့ အေမွာင္အတိႏွင့္ ခရီးၾကမ္းကုိ ၿဖတ္ေက်ာ္ေနသည္မွာ ၾကာေၿငာင္းလြန္းလွသည္။ ဒါေပမဲ့ အလင္းတစ္စ ကုိ ေမွ်ာ္လင့္သည္။ ထုိအလင္းတစ မွသည္ မနက္ၿဖန္ကုိ လွပစြာ ပုံေဖာ္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေတြးထင္မိသည္။

“အၿမန္ ေရာင္နီ လင္းလက္ပါေတာ့” ဟု တိတ္တခုိးဆုေတာင္မိေသာ အသံတုိ ့မွာလည္း ယုံၾကည္မႈေတြ ေဖ်ာ့ေတာ့လ်က္။ သုိ ့ေသာ္လည္း ခရီးမ်ားအဆုံးထိေလွ်ာက္ ဟု ကုိေလးၿဖဴ သီခ်င္းထဲကလုိပင္ အလင္းတစ္စရွိရာသုိ ့တေရြ ့ေရြ ့ေလွ်ာက္ရင္း ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းကုိ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနသည္။ ေလဟာနယ္ကုိ တက္နင္းမိသလုိ သိလုိက္ခ်ိန္တြင္ ေၿခလွမ္းကုိ ရုပ္သိမ္းဖုိ ့ ေနာက္က်သြားၿပီးၿဖစ္သည္။

အာာာာာာား

ကုတင္ေပၚကေန ၿပဳတ္က်လာမွ အိပ္မက္မက္ေနမွန္းသိသည္။ အိပ္မက္ထဲကလုိပင္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ လက္ေတြ ့အၿပင္မွာလည္း အေမွာင္အတိပင္ၿဖစ္ေနသည္။သုိ ့ေသာ္ ထုိအေမွာင္သည္ ေရာင္နီကုိ ၾကဳိလင့္ေနေသာ အေမွာင္……….။ အေမွာင္ကြယ္ရင္ အလင္းေရာက္စၿမဲပဲမဟုတ္ပါလား။