ဆယ္တန္းေၿဖၿပီး ရန္ကုန္မွာသင္တန္းတက္တုန္းက ခင္တဲ့သူငယ္ခ်င္း အဆြယ္ေကာင္း
တာနဲ ့ လွည္းကူး ကုိ သြားလည္ၿဖစ္ပုံပါ။ လွည္းကူးကုိ မေရာက္ဖူးေတာ့ တစ္လမ္းလုံး
ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ ့တစ္လမ္းလုံး မတ္တတ္ေလးရပ္ၿပီး လုိင္းကားေလး တြယ္စီးလုိ ့ေပါ့။။။
“မေရာက္ေသးဘူးလားကြာ” ကြ်န္ေတာ္ေမးတုိင္း“ေရာက္ေတာ့မွာပါကြ”ဆုိၿပီး သူငယ္ခ်င္း
ၿပန္ေၿဖတာလည္း အခြန္းေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး။။။ အဲဒီလုိနဲ ့ကြ်န္ေတာ္ေမးတဲ့ အခြန္းတစ္
ေထာင္ၿပည့္ခါနီးမွာ လွည္းကူးဂိတ္ဆုံးကုိ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ကားေလးရပ္တာနဲ ့ လူ
အုပ္ၾကားတုိးၿပီး ဆင္းေတာ့ ဖိနပ္ေလးတစ္ဖက္ ဘယ္သူနင္းလုိက္သလဲ မသိဘူး တိကနဲ
ၿပတ္သြားပါ ေလေရာပဲဗ်ာ။။။။ အဲဒီမွာ စၿပီး ကံဆုိးတာပဲ အဟင့္ း) သူငယ္ခ်င္းက ဖိနပ္အ
သစ္ဝယ္ဖုိ ့ အနီးအနားမွာ ဖိနပ္ဆုိင္ ရွာၾကည့္ေတာ့ မေတြ ့တာ နဲ ့ “မုိးခ်ဳပ္ေနၿပီးကြာ
မနက္ၿဖန္က်မွပဲ ရွာဝယ္ၾကတာေပါ့။” “အုိေကေပါ့ ကုိယ့္ကုိ ဘယ္သူမွ သိတာလည္း
မဟုတ္ ရွက္စရာမရွိ” ဆုိၿပီး ဖိနပ္မပါဘဲနဲ ့ လွည္းကူးထဲကရပ္ကြက္တစ္ခုထဲကုိ ေၿခဖလာ
ႏွင့္ ဒုိးခဲ့တာေပါ့။ လမ္းမွာ သတိထားမိတဲ့သူက ၿပဳံးသြားၾကတယ္ တစ္ခ်ိဳ ့ၾကေတာ့ ဟဲဟဲ
ဆုိၿပီး လုပ္သြားတယ္။ ကုိယ္က ေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါပဲ နဂုိကတည္းက ရွက္ေၾကာၿဖတ္
ထားၿပီးသား(အဟြတ္)
ဒီလုိနဲ သူငယ္ခ်င္းအမ်ိဳးအိမ္ေရာက္ေတာ့ ဖိနပ္မပါနဲ ့ေရာက္လာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အထူး
အဆန္း သတၱဝါအလား ဝုိင္းၾကည့္ၾကေတာ့မွ ရွက္ေၾကာၿပန္ဆက္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ ့။
“အဟဲ ဒါက ဒီလုိရွိပါတယ္။ ကားေပၚက အဆင္း မွာ သူမ်ားတက္နင္းသြားလုိ ့ပါဗ်ာ”
ဆုိၿပီး ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးခဲ့တာေပါ့။ စိတ္ေကာင္းပုံရတဲ့ အေမၾကီး(အဖြားကုိ အေမၾကီး လုိ ့ သူငယ္
ခ်င္းကေခၚလုိ ့)က တစ္ေလာက အေဖၾကီးအတြက္ ဝယ္ထားတဲ့ ဆင္ၾကယ္တံဆိပ္ရာ
ဘာဖိနပ္တစ္ရံရွိတယ္။။။ အဲဒါ ေလး ေလာေလာဆယ္စီးထားလုိက္ပါဆုိေတာ့ ၿငင္းလုိ
့လည္းမေကာင္း ၿငင္းၿပန္ရင္လည္း စီးစရာမရွိဆုိေတာ့ လက္ခံလုိက္တာေပါ့။။။
(သူမ်ားအိမ္သြားလည္တာ အဲဒီလုိ ၿပသနာေပးတာ……)
ဖိနပ္ၿပသနာေအးသြားေတာ့ ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး ထမင္းစားၾကတယ္။အေဝးၾကီး ကားတြယ္စီးလာ
တာေလး ခရီးပန္းတာေလးကုိ အေၾကာင္းၿပၿပီး ထမင္းတီးလုိက္တာ ႏွစ္ပန္းကန္ေမာက္
ေမာက္ က ခဏေလးပဲ။။။ (အဲဒီလုိ ဧည့္သည္မ်ိဳး )
ခဏေနက်ေတာ့ အေမၾကီးက “ဒီညလွည္းကူးလမ္းမၾကီးမွာ စတိတ္ရႈိးရွိတယ္ သြားၾကည့္
ၾကအုံး” …..သူငယ္ခ်င္းက “ဘယ္လုိလဲ” ဆုိၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေမးေတာ့ နဂုိကတည္းက
ၿငိမ္ၿငိမ္မေနတတ္တဲ့ေကာင္မဟုတ္လား “အုိေက ဂုိးတာေပါ့” ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ေလးစီးၿပီး
ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းထိပ္ထြက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမေပၚထြက္ေတာ့မွပဲ စတိတ္ရႈိးကုိ သြား
ေနၾကတဲ့ စက္ဘီးေတြ ဆုိင္ကယ္ေတြ ေထာ္လဂ်ီေတြ အၿပည့္။ ေထာ္လဂ်ီ လာရင္ ဟြန္းတီး
စရာမလုိပဲ အေဝးကတည္းက “ထြတ္ ထြတ္…ထြတ္” အသံၾကားကတည္းက လူကေဘးယာ
ရွဲေနၿပီးသား။ ဆုိင္ကယ္ စက္ဘီးေတြကလည္း လမ္းေသးေသးထဲမွာပဲ ေထာလာဂ်ီကုိ မရမ
က ေက်ာ္ခြေနၾကေသးတယ္ (စူပါမင္းကြ)
ဒီလုိနဲ ့ႏွစ္ေယာက္သား ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္ႏွင့္ စတိတ္ရႈိးေရာက္သြားပါေရာလား။ ေရာက္ေတာ့
့ စတိတ္ရႈိးက စေနၿပီး။ စတိတ္ရႈိးစင္ႏွစ္ဖက္မွာ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ နဲ ့ဆုိေတာ့ အခုမွ ေရာက္တဲ့
ကြ်န္ေတာ္တုိ ့ ဘယ္ၿမင္ပါ့မလဲ။ အဲဒီေတာ့ လြတ္တဲ့ ေနရာေလး ဝင္တုိးအုံးမေလ ဆုိၿပီးေတာ့
“ဟုိဖက္ တုိးလုိက္ ဒီဖက္ တုိးလုိက္ တုိးရင္းနဲ ့ကလုိက္” လုပ္ရင္းနဲ ့ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ကြ်န္ေတာ
လူကြဲသြားပါေလရာ။။။ကြ်န္ေတာ့္ခဗ်ာ ရြာပတ္ၿပီး ။ ၿပန္ရမဲ့ လမ္းလည္း မႈန္ဝါးဝါး သိပ္မမွတ္မိ။
သူငယ္ခ်င္းကုိ ရွာမွ ၿဖစ္မယ္ေလ ဆုိေတာ့ လူအုပ္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ မ်ားလုိက္တဲ့ ပြဲေစ်း
လွည့္တဲ့လူေတြရယ္ ခုန္ဆြခုန္ဆြကေနၾကသူေတြရယ္ ကုိ ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေတာင္ ကေတာက္
ကေတာက္ က်ခ်င္တယ္။ နာရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ခ်က္ ထုိးေနၿပီး။ အိမ္ကုိ မွန္းၿပီး ၿပန္တာပဲ
ေကာင္းပါတယ္ေလ။ လၿပည့္ညမုိ ့လုိ ့ေတာ္ေသးတယ္။ လမ္းမွာ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ
ေတြ ့ေတာ့လည္း မူးၿပီး လဲေနသူေတြခ်ည္းပဲ။ တၿဖည္းၿဖည္း စတိတ္ရႈိးနဲ ့ေဝးလာတာနဲ ့ တၿဖည္း
ၿဖည္းတိတ္ဆိတ္လာတယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာ အိမ္မည္းမည္းၾကီးေတြက ေခ်ာက္ေခ်ာက္ၿခားၿခား။
ဒီအခ်ိန္မွ အိမ္မွားၿပီး ေအာ္ေခၚမိရင္လည္း ဝုိင္းဆဲၾကမွာအမွန္ပဲ။ ၿပန္စဥ္းစားစမ္းဆုိေတာ့ ထြက္လာ
တုန္းက ၿခံဝမွာ သရက္ပင္ကုိ မွတ္မိသြားတယ္။ ဒီလုိနဲ ့အိမ္ေတြ တစ္အိမ္ၿပီး တစ္အိမ္ ၾကည့္ရင္း
ၿခံဝမွာ သရက္ပင္နဲ ့အိမ္ကုိ ေတြ ့ေတာ့ ဝမ္းသာ(နည္း)ပက္လက္ႏွင့္ လူက ႏုံးေနၿပီး(အဟူး)
“ေဒါက္ ေဒါက္”
“ေဒါက္ ေဒါက္”
“ဘယ္သူလဲ”
“ကြ်န္ေတာ္ ညီေဇာ္နဲ ့ ပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ”
“ညီေဇာ္ေရာ”
“ညီေဇာ္ နဲ ့ လူစုကြဲသြားတာ”
“ဟုတ္ပါ့မလား ညီေဇာ္ ႏွင့္ သူ ့သူငယ္ခ်င္း အတူတူသြားတာေလ”ဆုိၿပီး တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
အခ်ိန္မေတာ္ဆုိေတာ့ အေမၾကီးလည္း တံခါးဖြင့္ဖုိ ့ခ်ီတုန္ခ်တုန္ၿဖစ္ေနပုံပင္။
“ဟုတ္ပါတယ္ အေမၾကီးရာ”(သနားစဖြယ္ေသာ အသံႏွင့္)
စဥ္းစားစမ္း စဥ္းစားစမ္း ဘယ္လုိလုပ္ယုံေအာင္ လုပ္ရမွာပါလိမ့္
“ေၾသာ္ အေမၾကီး ကန္ေတာ့ေနာ္ တကယ္ကန္ေတာ့ေနာ္
အေမၾကီး ယုံေအာင္ “ဒီမွာ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္” ဆုိၿပီး တံခါးေအာက္မွာ ထုိးထဲ့လုိက္တယ္”
အဲဒါမွပဲ တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့တယ္။(ဟူးးးးးးးးအခုမွပဲ သက္ၿပင္းေလးခ်လုိက္ ေတာ့တယ္)
အေမၾကီးငယ္ငယ္တုန္းက ညအခ်ိန္မေတာ္ သူတုိ ့အိမ္ ဓါးၿပတုိက္ခံရဖူးေတာ့ စိတ္စြဲေနေၾကာင္းကုိ
ေနာက္မွ သူငယ္ခ်င္းကေနတဆင့္သိခဲ့ရတယ္။ ေၾသာ္ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ သက္ေသရွိလုိ ့ပဲ အၿပင္မွာ မုိး
မလင္းခဲ့ရတာ။။။။
ဒီပုိစ့္ေလးေရးေတာ့သူငယ္ခ်င္းညီေဇာ္ႏွင့္အေမၾကီးကုိသတိတရမိပါသည္။။။
