ေကာင္းကင္ထက္မွ ခရမ္းရင့္ေရာင္ပုတ္ပုတ္ မုိးသားအလိပ္လိပ္တုိ ့သည္ ေၿမၿပင္တခြင္ေပၚ မႈိင္းမႈိင္းညိွ ့ညွိ ့ႏွင့္ ၿဖန္ ့က်က္ ခင္းထားသည္။ မၾကာခင္ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာခ်ေတာ့မည့္ဟန္ ေဆာင္ေနတဲ့ မုိးသားေတြႏွင့္ အၿပဳိင္ ေမာ္လၿမဳိင္(ေစ်းၾကီးဆိပ္ကမ္း)မွ သမိန္းဗရမ္း ႏွစ္ထပ္သေဘၤာသည္လည္း ေဒါမာန္ၿပင္းသည့္ လႈိင္းၾကမ္းထက္ကုိ ၿဖတ္ၿပီး ဘီလူးကြ်န္းဆီသုိ ့ ခုတ္ေမာင္းရန္ တာစူလ်က္ရွိေပသည္။
မုိးမလာခင္ ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားမ်ားသည္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကုိ ထမ္းၿပီး သေဘာၤေပၚသုိ ့ တသုတ္သုတ္ႏွင့္ တုိ းေဝွ ့တင္ေဆာင္ ေနၾကသည္။ အေခါက္ အေရအတြက္မ်ားမ်ား ရမွ လုပ္အားခ ပုိထြက္မည္ ၿဖစ္သလုိ မုိးေတြ စုိကုန္မွာစုိးလုိ ့အလ်င္အၿမန္ ေၿပးလႊားမိၾကေတာ့ ခရီးသည္အခ်ိဳ ့ႏွင့္ ထိမိခုိက္မိၿပန္သည္။ နားလည္ ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့သူမ်ားက ေဘးဝဲယာ ကပ္ေပးၾကသလုိပဲ တစ္ခ်ိဳ ့ေတြၾကေတာ့ ေခြ်းေတြၿပန္ ညစ္ပတ္ေပက်ံ ေနၾကေသာ အလုပ္သမားေတြကုိ ႏွာေခါင္းရႈံ ့ၿပီး ေဘးယာ ကပ္ၾကသည္လည္း ရွိသည္။
သေဘၤာထြက္ရန္ နာရီဝက္ လုိေသးသၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဘာတံတား ေဘးကေန ေအးေအးလူလူပင္ ဆင္းလာခဲ့သည္။ သေဘၤာအဝင္ ေဘးယာတြင္ ယာယီ ထီးကေလးေတြႏွင့္ စာကေလးေခြ ၊ ပဲၿပားအစာသိပ္ စသည့္ မုန္ ့ပဲ သေရစာမ်ားစြာကုိ ေရာင္းခ်ေနၾကတဲ့ ေစ်းသည္မ်ား ၿပည့္က်ပ္ ေနသၿဖင့္ သေဘၤာေပၚသုိ ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မလွမ္းႏုိင္။ မုိးကလည္း သည္းစၿပဳ ေနၿပီးဆုိေတာ့ သေဘၤာေပၚသုိ ့ ေရာက္ရန္ စိတ္ေလာေနေသာ ခရီးသည္တစ္ခ်ိဳ ့မွ စည္းကမ္း မရွိေသာ ေစ်းသည္မ်ားကုိ အၿပစ္တင္ ေဝဖန္သံကုိ လည္း ၾကားရၿပန္သည္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ဆုိေတာ့ ဒီၿမင္ကြင္းမ်ိဳးက မဆန္းပါေပ။
သေဘၤာေပၚေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္ေရာင္းသည့္ ေကာင္တာမွာ ေရာင္းမည့္သူ ေပ်ာက္ေနသည္။ ကိစၥမရွိ ။ လက္မွတ္လာ ေကာက္ရင္ ပုိက္ဆံေပးလုိက္လုိ ့ရသည္။ လက္မွတ္ လာေကာက္သည့္ ခ်ာတိတ္ေတြကလည္း ထုိပုိက္ဆံကုိ တရုိတေသႏွင့္ ခါးၾကားထဲ လိမ္ထုိးထည့္လုိက္မည္။ ထုိသုိ ့ အားေပးမႈေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ေလ လက္မွတ္စစ္နဲ ့တုိးၿပီး လက္မွတ္ဖုိးႏွစ္ဆ ေပးေဆာင္ခဲ့ရဖူးသည္။
သေဘၤာ ေက်ာက္ခ်ထားသည့္ ဆိပ္ကမ္းနားတြင္ ရာသီေပၚ သစ္သီးႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ပုိ ့သည့္ ေလွငယ္ငယ္ မ်ားလည္း အစီအရီ အေၿမာက္အမ်ား။ စိမ္းစားဥ ၊ ဖရဲသီး ၊ ၾကက္ေမာက္ ၊ မင္းဂြတ္ ၊ ကြ်ဲေကာ္ ႏွင့္ ဒူးရင္း စသည့္ အသီးအႏွံမ်ားကုိ တင္ေဆာင္လာၾကသည္။ လာယူသည့္ ေဖာက္သည္မ်ားဆီ ပုိ ့ေဆာင္ ေပးၿပီးၾကတဲ့ ေလွငယ္မ်ားသည္ ဆိပ္ကမ္းမွ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ခြာေနၾကၿပီး ဒီမုိးသည္းသည္း ေလၾကမ္းၾကမ္း လႈိင္းလုံးၾကီးၾကီးေပၚတြင္ အန္တုရင္ဆုိင္ဖုိ ့ စတင္ထြက္ခြာ တုိးဝင္ေနၿပန္သည္။ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ ပင္လယ္ၿပင္မွာ ေပ်ာ္ပါးရင္း အသက္ကုိပင္ ေလာင္းေၾကးထပ္ဝံ့သူမ်ားပင္ေပေလာ။
တူ……………..တူ
ဥၾသဆြဲသံ ၾကားမွ ေလွငယ္ေတြထံ အၾကည့္အေတြးကုိ ရုပ္သိမ္းၿပီး လက္ရွိအခ်ိန္ကုိ ၿပန္ေရာက္လာသည္။ တစ္ေလွ (သေဘၤာ) ထဲစီး တစ္ခရီးထဲသြား မည့္သူမ်ားကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ေနကုန္လႈပ္ရွား ေစ်းဝယ္ ေစ်းေရာင္း ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြမ်ားသည္ ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ အနားယူ အိပ္စက္ေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ ့ေသာ မိန္းမၾကီးေတြကေတာ့ လူစုံတုန္း ဝုိင္းဖြဲ ့ဆုိသလုိ ရပ္ေရးရြာေရးကုိ နဖူးတုိက္ဒူးတုိက္ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြး ေနၾကသလုိလုိပင္။ ဟုိတစ္ဖြဲ ့ ဒီတစ္ဖြဲ ့။
ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း မေဝးလွတဲ့ခရီးကုိ တစ္နာရီေက်ာ္ စီးရသည့္ တုံ ့ဆုိင္းဆုိင္း သေဘၤာေပၚတြင္ ေဘာလုံးဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္ကုိ ဖတ္ရင္း အခ်ိန္ၿဖဳန္းေနမိသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ခပ္ၿပင္းၿပင္းရုိက္ခတ္လာတဲ့ ေလၾကမ္းၾကမ္းေတြေၾကာင့္ သေဘၤာၾကီး ဘယ္ညာလူးလ်က္ရွိေနၿပန္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ေလမုိးၿငိမ္လုိ ့ လႈိင္းေလးေတြ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးသယ္ေဆာင္ၿပန္သြားသည္။
အဏၰဝါထက္တြင္ သေဘၤာတစ္စင္းေပၚ စီးနင္းလုိက္ပါ လာတဲ့သူႏွင့္ ေလွငယ္ေလး တစ္စင္း ေလွာ္ခတ္ သြားၾကတဲ့သူမ်ား၏ စိန္ေခၚသံမ်ား ကြာၿခားေပလိမ့္မည္ဟု ေတြးမိၿပန္သည္။ လက္ေတြ ့ဘဝ ပင္လယ္ၿပင္မွာလည္း ကြ်ႏု္ပ္တုိ ့က ကံၾကမၼာ မ်က္ႏွာသာေပးမႈေၾကာင့္ လုံၿခဳံမႈအနည္းငယ္ရွိသည့္ သေဘာၤစီးခြင့္ၾကဳံခဲ့ရၿပီးၿဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ လႈိင္းေလၾကမ္းခ်င္ ၾကမ္းပါမည္။ သေဘၤာ ဘယ္ညာလူးခ်င္ လူးပါမည္။ ကြ်န္ပ္တုိ ့ဘဝ ခဏတာ ယိမ္းယုိင္ခ်င္လည္း ယိမ္းယုိင္မိပါလိမ့္မည္။ ဒါေပမဲ့ အၾကာၾကီးေတာ့ ေတြေဝေငးငုိင္ေဆြးေၿမ ့ေနစရာမလုိဘူးထင္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေလွငယ္ကေလးႏွင့္ အဏၰဝါၿပင္မွာ အသက္ကုိေလာင္းေၾကးထပ္ၿပီး ေလွာ္ခတ္ေနၾကတဲ့ ေလွငယ္မ်ားရဲ ့ပဲ့ကုိင္ရွင္၏ မာန္ ကုိ ၿမင္မိေတြ ့မိ အားက်မိသြားေသာေၾကာင့္ပင္။
သေဘၤာကေတာ့ ပုံမွန္အတုိင္း အင္ဂ်င္စက္သံတညံညံႏွင့္ လုိရာခရီးခုတ္ေမာင္းလ်က္ရွိေနသည္။ လႈိင္းေတြကလည္း သေဘၤာကုိယ္ထည္ကုိ ေဒါသတၾကီး တစ္ခါတစ္ရံ ဝင္ေဆာင့္လ်က္။ အေတြးမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေလအေဝွ ့မွာ လာစင္သည့္ မုိးေရစက္မ်ားေၾကာင့္ ………..
