မိညိဳသုိ ့(ဝါဆုိ လြမ္းခ်င္း)

ရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာပတ္လီ အုံ ့မႈိင္းမႈိင္းၿဖစ္ေနတတ္တဲ့ ဒီဝါဆုိခါသမယ... တစ္ခ်ိန္တုန္းက ၾကာပန္းၾကာစြယ္ကုိ ခ်ိဳးၿပီး လည္မွာ ဆြဲလုိ ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ မိညိဳ..... ပ်ိဳးေထာင္ပ်ိဳးၾကဲ ထားၾကၿပီးလုိ ့ စိမ္းစိမ္းလန္းလန္း ၿဖစ္ေနၿပီး ၿဖစ္တဲ့ လယ္ကြင္းၿပင္ၾကီးနားက လယ္တဲနေဘးမွာ ရြံ ့ႏွင့္ လုပ္ထားတဲ့ အုိးပုတ္ကေလးေတြႏွင့္ ကစား ေနတတ္တဲ့ မိညိဳ… တစ္ခါတစ္ေလ အမူအရာအၿပည့္ႏွင့္ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ဆုိကခုန္ေနတတ္တဲ့ မိညိဳ…သူမ ခဏခဏဆုိလုိ ့ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ လုိက္ဆုိမိတဲ့ ဆရာၾကီး မင္းသုဝဏ္ေရးခဲ့တဲ့ ကေလးကဗ်ာ အပုိင္းအစ

“မုိးေရ တက္ေရ
တေဖြးေဖြး
ကြင္းက်ယ္အေဝးေဝး။
လယ္ေစာင့္တဲေလး ေၿခတံရွည္
မုိးကုပ္ေအာက္မွာတည္
ၾကာနီတစ္ပြင့္ၿဖဴတစ္ပြင့္
တဲနဲ ့ပနံတင့္။”

ေနာက္ၿပီး ရွိပါေသးတယ္ မိညိဳ… “ဝါဆုိဝါေခါင္ ေရေဖာင္ေဖာင္” ဆုိတဲ့အတုိင္း မုိးေတြၾကီးလုိ ့ ေက်ာင္းသြားတဲ့ ကတၱရာလမ္းမၾကီးေပၚမွာ ေရေတြလွ်ံတက္တဲ့အခါမွာဆုိ စက္ဘီးေတြတြန္းၿပီး ေရထဲေလွ်ာက္ရတာ ေပ်ာ္ေနတတ္ေသးတယ္မဟုတ္လား…မုိးၾကမ္းၾကမ္းေတြ ေၿခြလုိ ့ အပင္ေအာက္မွာ ေၿမခ ေနရတဲ့ ခေရပြင့္ ေလးေတြ ကုိလည္း ဆရာမ အတြက္ဆုိၿပီး ငါ့ကုိပါ ဝုိင္းကူ ေကာက္ခုိင္း တတ္ေသးတယ္။ နင္တုိ ့အိမ္မွာ ၾကာရုိးၾကာစြယ္ ႏွင့္ ပုစြန္ဟင္း ပူပူစပ္စပ္ေလးခ်က္တဲ့ေန ့ေတြဆုိရင္ မုိးခ်မ္းခ်မ္းမွာ ေခြ်းၿပန္ေအာင္ ဝင္စား ခဲ့တာေတြလည္း ဘယ္ေမ့လုိ ့ ရမလဲဟာ။

လရာသီေတြ တစ္လွည့္ၿပီး တစ္လွည့္ ခစားဝင္ေရာက္သလုိ ငါတုိ ့ေတြလည္း တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ အသက္ေတြ ၾကီးလာခဲ့ေပမဲ့ ဒီလဝါဆုိ ေရာက္ရင္ နင္ေရာငါေရာ ရြာကုိအလည္ၿပန္ၾကၿမဲ။

ငါတုိ ့ရြာက ေခ်ာင္းႏွင့္ ေဝးေတာ့ ေတာင္ေပၚဘုရား အနီးအနားမွာ အေလ့က်ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းေတြကုိ ခူးၿပီး ဘုရားမွာ ကပ္လုိ ့ ဝါဆုိပန္းခူး အေလ့ကုိ ႏႊဲၾကတယ္ေနာ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ကာစ ငါတုိ ့ ပထမဆုံး အတူတူ ဝါဆုိပန္းခူးထြက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြစၾကလုိ ့ ရွက္ေသြးၿဖာေနတဲ့ နင့္ မ်က္ႏွာ နီနီေလးကုိၾကည့္ၿပီး ငါ လူပ်ိဳစိတ္ စဝင္ခဲ့ဖူးတယ္ မိညိဳ…

ဒီလရာသီမွာ ဘုန္းၾကီးေတြ ေက်ာင္းမွာပဲ ဝါကပ္တဲ့ ကာလမုိ ့လုိ ့ ဥပုသ္ေန ့တုိင္း ရြာထိပ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တရားပြဲ အၿမဲရွိတယ္။ တစ္ခါက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေန ငါတုိ ့အဘုိးကုိ လုိက္ပုိ ့ၿပီး အၿပန္မွာ နင္က နင့္အဘြား ႏွင့္အတူ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ေလး ဆြဲၿပီး တရားနာသြားေတာ့ “သူေတာ္စင္မေလး” ဆုိၿပီး ဆုိင္ကယ္ ေပၚကေန ငါ လွမ္းစေတာ့ “ငရဲၾကီးမယ္ေနာ္ မစနဲ ့” ဆုိၿပီး လူၾကီး ဂုိက္နဲ ့ နင့္ပုံစံေလး ကလည္း ေအးခ်မ္းလွတယ္ မိညိဳ…

“သံဃာေတာ္မ်ား စိမ္းစုိတဲ့ ၿမက္ခင္းႏွင့္ ပုိးမႊား အစရွိတဲ့ သတၱဝါေတြကုိ နင္းေၿခမိမွာ ေၾကာက္လုိ ့ မုိးတြင္း ကာလမွာ ေဒသစာရီ ၾကြခ်ီရင္ ပါစိတ္ အာပတ္သင့္၏ လုိ ့ၿမတ္စြာဘုရားက ဆုံးမ ခဲ့တာကုိ အေၾကာင္းၿပဳၿပီး ဝါတြင္း သုံးလပတ္လုံး သံဃာေတာ္မ်ား ေက်ာင္းဂန္မွာပဲ ဝါကပ္ၿပီး ခရီးသြားၿခင္းကုိ ေရွာင္က်ဥ္ခဲ့တာ ယေန ့ ့အထိပဲ” ဟု စာသံေပသံႏွင့္ ငါ့ကုိ တရားအသိေတြ ေၿပာၿပတုိင္း ၿပဳံးခ်င္ခ်င္ၿဖစ္ေနတတ္တဲ့ ငါ့မ်က္ႏွာကုိ ေတြ ့ၿပီး စိတ္ဆုိးသြားတတ္ေသးတယ္။ ငါက ေလွာင္တာမဟုတ္ဘူး သေဘာက်လုိ ့ ၿပဳံးသြားတာကုိ နားလည္ပါေလ မိညိဳ…

ငါအလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာကေန ၿပတင္းေပါက္ကုိေက်ာ္ၿပီး လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အခု မုိးေတြတဖြဲဖြဲရြာေနတယ္ မိညိဳ.. မုိးေတြ ရြာမွာေပါ့ ဝါတြင္း ေရာက္ၿပန္ၿပီးေလဟာ။ အရင္တုန္းကလုိ နင့္ကုိ ၾကာပန္းၾကာစြယ္ လည္ဆြဲေလးႏွင့္ မ်က္စိထဲ ၿပန္ၿမင္ေယာင္မိေတာ့ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကုိ လြမ္းမိသားဟာ။ ဝါဆုိပန္းခူးမွာ နင္တစ္ေယာက္ထဲႏွင့္ ဝါးၿခင္းထဲမွာ ခူးထားတဲ့ပန္းေတြ နည္းလုိ ့ အားငယ္ေနေရာ့မလား။ အဲဒီအခါက်ရင္ ပန္းအလုအယက္ အတူတူ ခူးေပးဖူးတဲ့ ငါ့ကုိ သတိရေပးပါေနာ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေန တရားနာၿပီးလုိ ့ ၿပန္လာတုိင္း တစ္ဆင့္နားေထာင္ေပးမဲ့သူ မရွိတဲ့ အခါမွာ “သူေတာ္စင္မေလး” လုိ ့ စေနာက္တတ္တဲ့ ပုရိသ တစ္ေယာက္ ကုိေရာ ဝါဆုိးမုိးႏွင့္အတူ သတိရေနမွာလား။

မုိးေတြရြာလုိ ့ ၿမန္မာၿပည္အလြမ္းအေနႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္ေရးဖြဲ ့ထားၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာအထိ ဖတ္ေပးတဲ့ စာဖတ္သူကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...